Biografie (door Victor Zorbas)
“Ik ben geboren op het eiland Rhodos in Griekenland. Mijn vader was van Thessaloniki, Griekenland en mijn moeder kwam uit Smyrna (nu Izmir), Turkije. Gezien de familie van joodse afkomst was en de donkere wolken van de 2e Wereldoorlog boven Europa verschenen, zijn wij naar het neutrale Turkije verhuisd.
Al vanaf jeugdige leeftijd werd ik geconfronteerd met de goede en slechte kanten van het leven als minderheid in een vijandelijke gemeenschap en heb ik geproefd van het gevoel van eenzaamheid en intolerantie door mijn joodse afkomst. Mijn eerste studies deed ik bij de Allianze Israelit, verder studeerde ik op de katholieke middelbare hogeschool St. Jozef de Frère, waar ik kennismaakte met het katholieke geloof. In 1948 na de onafhankelijkheid verhuisde ik met mijn familie naar Israël. Ik studeerde in diensttijd aan de luchtvaartschool om vliegenier te worden. In 1961, na teleurstellingen, verhuisde ik naar Nederland.
Na al een aantal jaren werkzaam te zijn in Nederland, werd ik geconfronteerd met het verschijnsel welvaart en het arriveren van buitenlandse werknemers van de hele wereld, die naar Nederland werden gehaald om de Nederlandse economie bij te staan. Gezien mijn achtergronden en kennis van vele talen, koos ik ervoor om de belangen van deze mensen te behartigen. Om dit doel te bereiken studeerde ik sociale wetenschappen en rechten en fungeerde daarna als maatschappelijk medewerker en sociale raadsman. Mijn werk werd een grote teleurstelling vanwege de maatschappelijke verhoudingen tussen deze mensen en de autochtonen.
Door familieomstandigheden en waarschijnlijk het lot belandde ik onverwacht op het eiland Kreta. Hier kwam ik in aanraking met het eiland Spinalonga.
Dit eiland werd bekend als leprakolonie toen de leprozen van Kreta en later ook Griekenland hier naar toe werden verbannen. Deze mensen werden de verdoemden genoemd, die niet geaccepteerd of getolereerd werden door de maatschappij, vanwege hun uiterlijk en hun handicap. Gelukkig na het vinden van de medicijnen in de jaren vijftig en de successen van de behandeling van lepra, werd deze leprakolonie in 1957 opgeheven. Na het vertrek van de bewoners werd Spinalonga een toeristische trekpleister.
Bij een bezoek aan dit eiland werd ik geconfronteerd met het verhaal dat de melaatsen tijdens hun verblijf in deze kolonie een redelijk goed leven hadden gehad. De overblijfselen en de sfeer gaven echter het gevoel dat hun leven slechter, vol eenzaamheid en psychologische stress geweest had moeten zijn.
Ik kreeg een impuls om dit verhaal te onderzoeken en heb met overlevenden en ooggetuigen gesproken en documenten en foto’s bestudeerd. Deze getuigenissen zijn vergeleken met de melaatsenkolonie van Peerke Donders in Batavia, Suriname en met het leven van 49 leprozen ( nog steeds in leven) in Kalaupapa in Hawaï, waar de bekende Belgische pater Damiaan letterlijk en figuurlijk zijn leven had gewijd aan deze leprozen en hun problemen.
Behalve deze vergelijkingen heb ik de ziekte lepra bestudeerd om een helder beeld te krijgen van de lichamelijke, maatschappelijke en sociale toestand van de mensen in het verleden en heden. Van dit nobele werk heb ik ook studies gemaakt van de leprozen in deze wereld, nog grote aantallen leven o.a. in India, Thailand, Brazilië en Senegal.
Ik heb twee boeken gepubliceerd : ‘Spinalonga, het eiland der verdoemden’ en ‘Van Kalaupapa tot Spinalonga’.
Al meer dan vijfentwintig jaar heb ik toeristen begeleid volgens mijn ervaringen in het veld. De conclusie in mijn verhaal is, dat er in onze huidige wereld niet alleen leprozen in de zin van het woord zijn, maar ook een ander soort zieken die wij op precies dezelfde manier behandelen als leprozen.
DUS: De geschiedenis herhaalt zich niet, maar de mens herhaalt de geschiedenis.”